Μία φιλοσοφία με επίκεντρο την Επιστήμη
Ο ανθρωπισμός είναι μια φιλοσοφία που υποστηρίζω ολόψυχα. Ο ορισμός και η εφαρμογή του μπορεί να είναι ρευστός, αλλά οι κατευθυντήριες αρχές παραμένουν οι ίδιες:
- Επιδιώκει τη βελτίωση της ανθρώπινης ευημερίας μέσω της λογικής.
- Θεωρεί την ατομικότητα και την κοινωνική συνεργασία ίσες·
- Αμφισβητεί οτιδήποτε δε μπορεί να εφαρμοστεί έλεγχος για να αποδειχθεί.
- Υποστηρίζει την ανθρώπινη διάνοια & την επιστήμη.
- Οι ανθρωπιστές θεωρούν ότι πρέπει να βασιστούν σε στοιχεία για να πεισθούν. Συγκεκριμένα, δεν υπάρχει θεός που να σε υποχρεώνει να φοράς συγκεκριμένα ρούχα ή να καταπιέζεις τη σεξουαλικότητά σου.
Είναι ευνόητο, πολλοί από εμάς είμαστε ανθρωπιστές χωρίς να το αναγνωρίζουμε.
Όπως ο αθεϊσμός, ο ανθρωπισμός δεν απαιτεί έναν θεό, απορρίπτει ένα θρησκευτικό πλαίσιο και ορίζει ότι έχουμε μόνο μία ευκαιρία στη ζωή. Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι ουμανιστές άθεοι (και το αντίστροφο). Παρόλα αυτά, ένας άθεος που υποστηρίζει ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και τις συνέπειές τους και που νοιάζεται για την ευημερία των άλλων ανθρώπων είναι πιθανώς ανθρωπιστής.
Για να δείξετε την εφαρμογή του ανθρωπισμού, εξετάστε ένα επίκαιρο ανθρώπινο ζήτημα: υποβοηθούμενη αυτοκτονία, γενετική μηχανική, δικαιώματα των κρατουμένων, κλωνοποίηση ή την υποθετική επιλογή να γεννήσετε ένα παιδί με σοβαρή αναπηρία. Ας πάρουμε το παράδειγμα της γενετικής μηχανικής.
Τα έμβρυα, ας πούμε, τροποποιούνται πειραματικά και διατίθενται για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την ανάπτυξη μιας σοβαρής και θανατηφόρου πάθησης που αναπτύσσεται στην εφηβεία. Υπάρχει μια πληθώρα φιλοσοφικών ερωτημάτων για να αναλογιστούμε ότι το θρησκευτικό δόγμα είναι απλώς ασπρόμαυρο. Ο ανθρωπισμός μπορεί να μας καθοδηγήσει. Με την ανθρώπινη ευημερία στο επίκεντρό του, είμαστε εξοπλισμένοι να κάνουμε καλές ερωτήσεις που μπορεί να έχουν απαντήσεις: Έχει ένα έμβρυο δικαιώματα; Ποια είναι η ικανότητά του να υποφέρει; Μπορεί αυτό να ποσοτικοποιηθεί; Αξίζει το έμβρυο μια θεση στη ζωή, ως άνθρωπος; Ποιος μπορεί να ωφεληθεί βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα; Ποιο είναι το κόστος και σε τι θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε πόρους; Ποιος είναι ο κίνδυνος?
Μια εικόνα ενός ανθρώπινου εμβρύου που δημιουργήθηκε. ( The Multi-Dimensional Human Embryo project )
Ένα θρησκευόμενο άτομο μπορεί επίσης να εξετάσει όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά είναι περιορισμένα. Το ηθικό τους πλαίσιο είναι άκαμπτο: είναι συνδεδεμένο με αυτό που λένε οι λειτουργοί του συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος. Επιπλέον, αυτό που λένε αυτοί οι λειτουργοί είναι στατικά ριζωμένο σε κάποιο ιερό κείμενο: ενώ εμείς οι υπόλοιποι, με τον καιρό, μαθαίνουμε και η κοινωνία αλλάζει γρήγορα, ως απάντηση, το άθικτο κείμενο είναι μια σταθερή πηγή ενός ποταμού ανεξέλεγκτη πληροφοριών. Επομένως, οι προσεγγίσεις σε ηθικά ζητήματα μπορούν να είναι δογματικές. Αυτό το δόγμα στηρίζετε σε απίστευτους ισχυρισμούς για την ύπαρξη ενός θεού και τα γεγονότα που συνέβησαν. Ζητείται από τους πιστούς να πιστεύουν ότι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αληθινοί. Ενώ ένα άτομο μπορεί να ερμηνεύσει το θρησκευτικό περιεχόμενο όπως θέλει.
Επομένως, οι θρησκευόμενοι άνθρωποι χάνουν την ορθολογική αυτονομία τους επειδή περιορίζονται από τα συστήματα πεποιθήσεων που γεννιούνται από την πίστη τους, τα οποία τους λένε, σχεδόν ρητά, τι να συμπεράνουν. Ακόμα κι αν υιοθετήσουν τη λογική, θα δυσκολευτούν να περιηγηθούν ηθικά μέσα από ηθικά διλήμματα με τρόπους συμβατούς με τις πνευματικές τους πεποιθήσεις, γιατί οι θρησκευτικές ερμηνείες επικεντρώνονται σε αυτές τις πνευματικές πεποιθήσεις και όχι σε θεμελιώδεις στόχους για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των συνανθρώπων τους.
Στη σύγχρονη εποχή οι πιστοεκτείθονται τακτικά στη μισαλλοδοξία. Μπορεί να προσπαθήσουν να αποφορτίσουν το βάρος της τελικής ευθύνης μιας απόφασης τους σε έναν θεό, προϋποθέτοντας ότι ο λόγος τους είναι οριστικός. Ωστόσο, αυτό αποτελεί μια αιτιολογημένη επιλογή για τον περιορισμό του δικού τους ηθικού πλαισίου: η μια σκόπιμη αφαίρεση των ελευθεριών του ατόμου. Ως εκ τούτου, μπορούμε να τους ζητήσουμε να λογοδοτήσουν για τις οπισθοδρομικές απόψεις τους, αφού αφαίρεσαν τις δικές τους βαθύτερες απόψεις. Προσωπικά, απλά δεν θα ήθελα να ζήσω έτσι – το μυαλό μου κρατιέται συνεχώς πίσω.
Προσωπική οπτική
Από μικρή ηλικία ο εγγενής σκεπτικισμός και η περιέργειά μου φάνηκε από την αδιάκοπη αμφισβήτηση των πάντων. Συχνά οι δάσκαλοι στο δημοτικό μου σχολείο προσπαθούσαν να με προσηλυτίσουν. Αντίθετα, οι προσπάθειές τους να το κάνουν, ενθάρρυναν ένα αίσθημα δυσαρέσκειας βαθιά μέσα μου. Έφυγα από μια θρησκευτική προοπτική για να υιοθετήσω μια ανθρωπιστική προοπτική που ήταν πάντα θετική με την έννοια που συχνά βλέπω τη δυνατότητα να είμαι καλός στα πράγματα και στους ανθρώπους.
Αν και ήμουν πάντα περίεργος, μπορώ επίσης να αποδώσω τις απόψεις μου στη μακρά εκπαίδευση που έχω λάβει και τη γνωστική εξέλιξη που ενθάρρυνε, την αυξανόμενη ωριμότητά μου και τις εμπειρίες νέων τόπων και πολιτισμών που έχω αποκτήσει. Αναγνωρίζω τα οφέλη μιας θρησκευτικής ζωής – οι κοινότητες της μουσικής και του αθλητισμού είναι “οι εκκλησίες μου” – αλλά βλέπω πάρα πολλές δυσκολίες που είναι ασυμβίβαστες με τη δική μου κοσμοθεωρία. Ίσως αυτό ισχύει και για εσάς.
Η όλη διαδικασία ανάπτυξης των απόψεών μου ήταν μια πορεία πρός την χειραφέτηση: καθάρισε και άνοιξε το μυαλό μου και μου επέτρεψε να ανθίσω με την άποψή μου για τον κόσμο και τη θέση μου μέσα σε αυτόν. Νιώθω υπεύθυνος για τις πράξεις μου. Επιπλέον, δεν αντέχω την κοινωνική αδικία. Πολιτικά, αισθάνομαι μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τις πεποιθήσεις μου, καθώς βασίζονται στη λογική, τα στοιχεία και την εμπειρία – πράγματα που μπορώ να επιβεβαιώσω με δεδομένα και εμπειρίες στον πραγματικό κόσμο. Η πίστη δεν με διαβεβαιώνει για τίποτα. Δημιουργεί κάτι σας παρωπίδες. Ο ανθρωπισμός, από την άλλη, μου δίνει ήθος και σκοπό.
Τα θεμέλια του δεοντολογικού μου πλαισίου είναι η συμπόνια, η ισότητα και η κοινωνική συνεργασία. Νιώθω ικανοποιημένος όταν ωφελώ τους άλλους, κάτι που με ενθαρρύνει περαιτέρω να είμαι ευγενικός, κατανοητός και φιλανθρωπικός—αρετές της μη θρησκευτικής μου ζωής που μου ενσταλάζουν σκοπό.
Δεδομένου του τι έχω αρχίσει να εκτιμώ στη ζωή μου, σκέφτομαι τρόπους για να προσπαθήσω να ωφελήσω την κοινωνία με τις αξίες μου με τρόπους που είναι σε πλήρη αρμονία με τη λογική. Δεν προσποιούμαι ότι είμαι σπουδαίος άνθρωπος. Ωστόσο, αν πιστεύω ότι πρέπει να κάνω κάτι, η προσέγγισή μου σε κάτι θα αντικατοπτρίζει αυτή τη μέθοδο. Για παράδειγμα, εργάζομαι στο NHS και για να καινοτομήσω στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας μας, κρίνω την ποιότητα της εργασίας μου από το πόσο καλά εξυπηρετεί τα αποτελέσματα των ασθενών. Ωστόσο, η «αξία» είναι ένας δυναμικός όρος: τα δικά σας χαρακτηριστικά και πάθη μπορεί να κάνουν την ερμηνεία σας διαφορετική. «Αξία» θα μπορούσε να σημαίνει εκπαίδευση ή προστασία των ανθρώπων ή να τους κάνεις να γελούν ή να εμπνέονται. Όσο κι αν αιτιολογήσετε την αφοσίωσή σας σε άλλους ανθρώπους , θα κάνετε τουλάχιστον κάποιο «καλό» κάπου με τη λογική σας. Το δόγμα απλώς κάνει την καλοσύνη πιο απίθανο να αποκτηθεί.
Βοηθώντας ο ένας τον άλλον, έχω σκοπό. Πιο βαθιά, όμως, μπορώ να νιώσω δέος και απορία χωρίς θεό. Έγινα φυσικός για να με βοηθήσει να κατανοήσω το σύμπαν – τη γέννηση των αστεριών, τον χώρο και τον χρόνο, τη μοίρα του σύμπαντος – και να αναλογιστώ το μεγαλύτερο ερώτημα της ζωής. Αυτό με γεμίζει με μια βαθύτερη αίσθηση σκοπού.
Συμπερασματικά
Ο ανθρωπισμός δεν υπαγορεύει πώς πρέπει να ζεις τη ζωή σου. Μπορεί, ωστόσο, να σας καθοδηγήσει προς την ηθική συμπεριφορά ενώ ζείτε μια ζωή που ορίζεται από τις δικές σας αξίες. Εάν είστε έτοιμοι να το αγκαλιάσετε, είναι απλό: φροντίστε για την ευημερία των άλλων και τονώστε αυτόν τον στόχο με λογική. Μπορεί απλώς να βρείτε την ευτυχία, την εκπλήρωση και την ελευθερία μέσω του σκοπού αυτού ως αντάλλαγμα.
Πηγή: Το κείμενο είναι απο το άρθρο του Τζέιμς Κλαρκ Ρος “Ζωή χωρίς θρησκεία”