Στάσου λίγο να σκεφτείς.
Εάν εσύ το επιθυμείς.
Εάν ακούς εκεί βαθιά το δικό σου το παιδί, που μέσα σου πάντοτε θα κατοικεί.
Παγωμένο, πληγωμένο.
Σαν εργαλείο αγαπημένο.
Φροντισμένο από εκεί, που χάρτη δεν είχε στη ζωή.
Ακούει κάποιος το παιδί;
Απάντηση δεν παίρνω.
Απορώ.
Σου μιλάω.
Δεν μιλάς.
Σε κοιτάω.
Με κοιτάς με ύφος παγωμένο.
Σαν ψάρι δολοφονημένο.
Κάπου στη θάλασσα χωμένο.
Πνιγμένο.
Σου μιλάω.
Αδιαφορείς.
Είσαι πλέον σοβαρός.
Ενήλικας αηδιαστικός.
Περπατάς με το κεφάλι σου ψηλά.
Γιατί το είχες χαμηλά.
Έμαθες έτσι να γελάς.
Ώσπου το σήκωσες και μάντεψε – άνθρωπε
έμαθες να τραγουδάς
Χορεύεις και στα σύννεφα πετάς.
Σαν αέρας που γελάς.
Σου μιλάω.
Με αρνείσαι.
Σε διαβάζω.
Σε κοιτώ.
Σε προσέχω.
Σε μυρίζω.
Σε ποτίζω.
Σε ανθίζω.
Πάψε!
Κουράστηκα να σε φροντίζω.
Πλέον εγώ με αγγίζω.
Με διαβάζω.
Με κοιτάζω.
Με προσέχω.
Με μυρίζω.
Με ποτίζω.
Με ανθίζω.
Ξεκινάω να με φροντίζω.
Με κοιτάω.
Με κοιτάω.
Με κοιτάω.
Τη σωτηρία της ψυχής αναζητάω.
Δεν πονάω.
Μαθαίνω να με αγαπάω.
Όπως εγώ το ονειρεύομαι.
Όπως εγώ το αναζητάω.
Όπως εγώ το επιθυμώ.
Σαν δελφίνι στον βυθό.
Σαν ψαράκι που κάνει χορό.
Τι εννοείς δεν ξέρουν τον χορό;
Γελάω μαζί σου και στη μουσική τους πάω.
Με τον ρυθμό τους κουνάω το σώμα μου.
Χορεύω με χέρια τα μου στον ουρανό.
Μαθαίνω εγώ να με οδηγώ.
Τον δικό μου δρόμο ακολουθώ.
Κοιτάζω στον καθρέφτη,
Με ακούς;
Θα είμαι για πάντα εδώ.
Πλάι σου εγώ θα σε κρατώ
Σφιχτά.
Σαν το πιο όμορφο διαμάντι.
Φυλαχτό.
Σαν εκείνο το αρκουδάκι που κοιμόσουνα μαζί όταν ήσουνα παιδί.
Ήταν ότι πιο αληθινό.
Ότι πιο μαγικό.
Όποτε ήθελες μιλούσε και σε χάιδευε.
Δεν σε πονούσε.
Σε κρατούσε.
Σε κοιτούσε.
Σε φυλούσε.
Σε φυλάει.
Σαν αεράκι γλυκά σε φυσάει.
Σε δροσίζει και απέναντι η θάλασσα σου με τα κύματα σε κοιτάει.
Σε βλέπει να εξελίσσεσαι και χαμογελάει.
Τι εννοείς δεν χαμογελάει;
Ξανά σκέψου το η ζωή μετράει.
Και όπως είπαμε…
Η θάλασσα χαμογελάει.
Γράφει η Ελισάβετ παπαδοπούλου