Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά πόσο κάνουμε κάτι για να αλλάξει το τοπίο;
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά πόσο αγαπάμε τον πλησίον;
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά δεν ακούμε την αλήθεια.
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά συνεχίζουμε να ζούμε χωρίς καμία απολύτως αλλαγή.
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά μειώνουμε το παιδί μας όσο ζει.
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς εκφράζουμε κάθε στιγμή, σε κάθε ψυχή.
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά δεν είμαστε και ζωντανοί.
Μας πειράζουν οι νεκροί, αλλά επιμένουμε να ζούμε από υποχρέωση, για μια υποχρέωση, για την υποχρέωση που χάσαμε, που ξεχάσαμε, που μας χάσαμε. Πόσο χρεώνεται τελικά η δική μας κοινωνία που όλα είναι σαν κουτάκια και εμείς τα ρομποτάκια;
Επαναπαυόμαστε στην κλάψα και την κατηγορία.
Φταίω εγώ, φταις εσύ. Το ξέρεις και το ξέρω. Η ευθύνη είναι δική μας και η αλλαγή η ζωή μας.
Οι νεκροί είναι εκεί πάνω, μας κοιτάνε και γελάνε. Έλα λίγο, αφού το ξέρεις τραγουδάνε, το γλεντάνε και με το κεφάλι τους ψηλά κοιτάνε.
Εσύ όμως μεσ’ το ψέμα και την υποκρισία, κατάντησες τη ζωή σου μια αηδία.
Εσύ λυπάσαι, μα αυτοί είναι καλά γιατί μια ζωή ψεύτικη δεν τους άξιζε.
Ούτε σταλιά.
Έτσι γίνανε σκόνη και έτσι υπάρχουνε παντού.
Φρόντισε τώρα και εσύ, αν έχεις μάθει από παιδί τη ζωή να ανακαλύψεις, πριν σαν τη φωτιά σβήσεις. Πριν γίνεις στάχτη, πριν πνιγείς, πριν γίνεις λίπασμα στο χώμα και το έδαφος σου αισθανθείς.
Μην τρομάζεις.
Εγώ είμαι στα καλά μου. Απλά, να… λίγο η ψευτιά, λίγο η βλακεία, λίγο αυτή η κοροϊδία.
Με πιάνει μια αηδία.
Πάντως, να ξέρεις, όλα είναι φωτεινά αν ανακαλύψεις τον διακόπτη.
Φιλιά και να προσέχεις.