ΣΑΝ πΟΥΛΗ

ΣΑΝ πΟΥΛΗ

Και μεγαλώνουμε και ζούμε.

Οι ταμπέλες μας οδηγούν.

Έτσι είναι τα κορίτσια, γλυκανάλατα, υπομονετικά και όμορφα.

Έτσι είναι τα αγόρια, σκληρά, προστατευτικά και εργατικά.

(Και μπλα, μπλα, μπλα…)

Έτσι και εσύ αρχίζεις να αμφισβητείς τα πάντα.

Ακόμα και όλη σου τη ζωή.

Πώς μεγάλωσες; Γιατί έτσι και όχι αλλιώς; Γιατί και έτσι και αλλιώς;

Μήπως τελικά οι ταμπέλες είναι απλά κάποιοι «κοινωνικοί κανόνες» για τη διατήρηση της ανισότητας στον κόσμο που υπάρχουμε και έννοια σου, δεν ζούμε.

Εντάξει, εντάξει, ας αποδεχτούμε ότι όλοι δεν ζούμε…

Μην το πάρεις προσωπικά.

Ποιος μας λέει ότι η «κατηγοριοποίηση» δεν είναι απλά ένας τρόπος ανούσιας διάκρισης και μείωση της υποτιθέμενης ελευθερίας.

Έλα, πάμε λίγο να δούμε αν συμφωνείς.

Βάζοντας μικρά … μικρά κουτάκια, χτίζοντας κουτάκια με τουβλάκια άλλων, μειώνουμε τις επιλογές μας. Απλά φαντάσου ότι είναι σαν να έχεις έναν τίτλο σε κάθε κουτάκι και εσύ, αυτός, αυτό, αυτή, να σε πετάει κάπου.

Ναι, σε πετάει, άρα πετάς ή μήπως υπάρχεις στον αέρα και προσγειώνεσαι απότομα;

Ακόμα και να πετάς η τελική προσγείωση είναι μια.

Το κουτάκι σου ή καλύτερα, το κουτάκι που σε πέταξαν.

Δεν είναι κρίμα να είσαι σαν ένα προϊόν σε κάποιο πολυκατάστημα;

Ή καλύτερα σαν να ξεχωρίζεις σκουπίδια σε εργοστάσιο.

Σαν να κάνεις διαλογή.

Αλήθεια τώρα; σε πιάνει μια αηδία λοιπόν; Έλα, είναι ολιγόλεπτη αηδία, μετά θα κλείσεις το κείμενο, θα κάνεις κάτι άλλο, θα ξεχαστείς, θα σε ξεχάσεις και θα ξανά μπεις στο κουτάκι που σε πέταξαν.

«Εγώ είμαι καλά, καταλαβαίνω ότι κάποιοι ζουν έτσι, αλλά έτσι είναι η ζωή και μάλιστα (επική ατάκα) εγώ έχω περάσει όμορφα στα παιδικά μου χρόνια, στη ζωή μου και μου αρέσει ο τρόπος που ζω» Χα, χα. ( Σίγουρα, κάποιοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και το πιστεύουν, εγώ γράφω για τους άλλους εκείνους που λένε «Δε βαριέσαι»…)

Στο υπόσχομαι ότι εάν πεις τη φράση αυτή, ψάξε λίγο το μέσα σου και όχι φιλαράκι

Δεν βαριέμαι να ζω.

Ας μην ξεχνιόμαστε, μιλούσαμε για «κατηγοριοποίηση προϊόντων» ωχ… εννοούσα «ανθρώπων». Συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν είσαι προϊόν και είναι οκ αυτό.

Οπότε συνεχίζουμε στην «κατηγοριοποίηση» για να υπάρξει μια «επιφανειακή τάξη», μια «ψεύτικη οργάνωση».

Αλλά βέβαια, δεν βγάζεις χαρτονομίσματα για να το πληρώσεις.

Πληρώνεις άνθρωπε, πληρώνεις με την ψυχή σου και με ολόκληρη τη ζωή σου.

Ύπουλα.

Έχει πονηρό ενοίκιο.

Πονηρό ιδιοκτήτη.

Ακόμα και αν ήταν άλλος στην αρχή, μικρή μου μαριονέτα, τώρα ιδιοκτήτη έχει

Εσένα.

Και λοιπόν; ναι. Στο κουτάκι σου υπάρχει ατομικότητα και μοναδικότητα. Ναι, υπάρχει δεν αντιλέγω και σε αυτό. Μην με βάλεις πάλι και στο καδό-κουτο της «αντιδραστικής».

Όμορφα λοιπόν, πόση ελευθερία έχεις σε 4 τοίχους;

Τέσσερις ε; βρεφική ηλικία, παιδική ηλικία, ενήλικη ζωή και τα γηρατειά…

Έλα, στο υπόσχομαι είναι δική μου διαπίστωση, μην το πάρεις και σαν θεωρία απλά, όπως έχουμε πει «Οι σκέψεις τρέχουν» και τώρα γράφοντας λίγο τις προλαβαίνω.

Οπότε 4 τοίχους, οπότε όπως και να φτιάξεις το εσωτερικό τους είναι τείχη. Το αντιλαμβάνεσαι; Χα, χα.

Θέλεις να το συνειδητοποιήσεις λίγο;

Εάν θέλεις να το αντιληφθείς, εάν εσύ σπάσεις τα τείχη θα γκρεμιστούν απότομα. Μην ξεχνάς ότι είναι χτίσιμο ετών. Άγγιξε τα, δες τον τρόπο που κάποτε επέτρεψες να τα αφήσεις να δημιουργηθούν. Ίσως, ο τρόπος που τους διακόσμησες να είναι και ο τρόπος που θα τους αλλάξεις σιγά σιγά.

Δεν ξέρω τον χρόνο που θα νιώσεις στα αλήθεια ελεύθερος, σου υπόσχομαι όμως ότι θα γίνει.

«Ένα βήμα τη φορά» που ακούω τελευταία.

Φαντάσου τα τείχη να γίνονται διάφανα.

Τι εννοείς δεν μπορείς;

Φαντάσου όπως τότε, ξέρεις πότε λέω.

Φαντάσου να αρχίσεις να βλέπεις έξω από τα τείχη.

Αρκετό φως ε; δεν είχες συνηθίσει.

Φαντάσου τους τοίχους να τους κάνεις παράθυρα.

Θυμήσου όμως, τα παράθυρα έχουν κενό.

Φαντάσου το κενό σου να δημιουργεί μια άλλη οπτική.

Δες το κενό σου, ίσως είσαι πλέον ικανός τα τείχη να τα χτίσεις σε παράθυρα.

Έλα, ηρέμησε.

Δεν είσαι προϊόν ακόμα και αν κάποιες φορές νιώθεις.

Είναι οκ.

Είναι εντάξει.

Είναι ανθρώπινο.

                                                               Πάντα με αγάπη, Ελισάβετ