Η Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς μια γιορτή της άνοιξης, είναι μια μέρα που ανήκει και στον άνθρωπο. Καθώς η φύση ντύνεται στα άνθη, ο άνθρωπος δεν αρκείται στην εξωτερική ομορφιά.
Μέσα στο φως και στη γύρη, κουβαλά τη μνήμη του μόχθου, την αγωνία της ύπαρξης, την ανάγκη να δώσει νόημα στη ζωή του. Γιατί δεν γεννήθηκε απλώς για να επιβιώσει, γεννήθηκε για να βρει λόγο να ανθίσει. Ο κύκλος της φύσης εμπεριέχει την επανάληψη (άνθιση, καρπός, φθορά, αναγέννηση).
Ο άνθρωπος όμως διψά για εξέλιξη. Δεν του φτάνει απλά και μόνο να ζει — θέλει να αξίζει και να έχει νόημα η ζωή του. Έτσι, η Πρωτομαγιά γίνεται στιγμή αναστοχασμού:
Τι σημαίνει να εργάζομαι; Να δημιουργώ; Ποιον καρπό υπηρετεί η προσπάθειά μου; Αν ανθίζω, είναι επειδή βρήκα τον λόγο ή επειδή απλώς ήρθε η εποχή;
Ίσως η αφετηρία της αληθινής άνοιξης να ξεκινά από μέσα μας. Όταν αναγνωρίσουμε την αξία μας, όχι επειδή την παραχώρησαν, αλλά επειδή θυμηθήκαμε, διεκδικήσαμε και φωτίσαμε τον βαθύτερο εσωτερικό μας κόσμο.
Κάποτε πιστέψαμε πως η πρόοδος θα μας ελευθερώσει, πως, αν οι μηχανές δουλεύουν για εμάς, εμείς θα έχουμε χρόνο να υπάρχουμε. Μα ξεχάσαμε να ρωτήσουμε: τι σημαίνει «υπάρχω»; Έτσι, η εργασία έγινε αυτοσκοπός, και η απόδοση αντικατέστησε τη χαρά της δημιουργίας.
Μέσα στην αέναη βιασίνη, χάσαμε την επαφή με την ουσία, τον εαυτό μας…
Η Πρωτομαγιά, μας στέκεται απέναντι όχι μόνο ως σύμβολο αγώνα, αλλά και ως ένας καθρέφτης.
Τι προσφέραμε στην ψυχή μας όλον αυτόν τον καιρό; Πότε σταθήκαμε να ακούσουμε το «γιατί» μέσα μας; Για ποιον ζούμε; Για ποιον αύριο παλεύουμε, όταν το δικό μας σήμερα, μας ξεγλιστρά μέσα από τα ίδια μας τα χέρια;
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να λειτουργεί μηχανικά. Είναι φτιαγμένος για να συνδέεται — με τον εαυτό του, με τους άλλους, με το θαύμα του απλού.
Μια στιγμή ανάπαυσης, ένα βλέμμα στον ουρανό, μια βαθιά ανάσα δίπλα σ’ ένα λουλούδι που άνθισε χωρίς να ρωτήσει αν άξιζε — αυτά μας θυμίζουν την ουσία. Κι ίσως, τελικά, αυτό να είναι το βαθύτερο νόημα της Πρωτομαγιάς: να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να είμαστε ανθρώπινοι, ακόμα κι όταν ο κόσμος, η ίδια κοινωνία, μας ζητά απλώς να είμαστε χρήσιμοι (εδώ έγκειται η έννοια της χρήσης). Γιατί ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε για να είναι χρήσιμος, φτιάχτηκε για να είναι παρών. Να μοιράζεται, να δημιουργεί, να συγκινείται. Και αυτή η στιγμή —μια μέρα του Μάη— μας το θυμίζει με τον πιο σιωπηλό απλό ευγλωττο τρόπο.
Γράφει ο Γεώργος Τσιφρίκας, Μουσικοθεραπευτής Φοιτητής Ψυχολογίας Bsc-University of Strasbourg